hayat bize ne kadar acımasız bu kadar acıyı sadece sofrada severdim oysa ki ben ...gülünmeyecek şeylere gülmek en büyük acılarımızı kapatmakdan ibaret mecburuz buna yoksa ne günler geçer ne saatler ne dakikalar ne saniyeler ..bazı insanlara saçma gelir mutsuzken gülmek o zaman siz mutsuzluğunuzla ne kadar benliğinizi yaralayacaksınız belkide benliği gülenlerde yaralıyor ama diğer türlü etrafınızdakilerini de yaralamak hiç adil değil..

Hayat denen bu yaşamın içinde olmak çoğu zaman bizde farkıl duygulara sebep olması çok şaşırılacak birşey olmadığı muhakkak..Amma velakin insan içi o kadar enterasanki kendisini en büyük sanerken en küçük yapıyor en büyük yaparken en küçük sanıyor..Bunlar elbette kişisel becerilerle alakalı tabiki öbür boyutuyla umut bazılarımız sadece siyah umutlar kurar neden mi?

Çünkü umut kurar ama bu umut u gerçekleştirecek olan yaklaşımdan bi haber yaşamayı seçer bi haber olmasa bile bunun için pek bir şey yapmaz ve başta o benbeyaz umutlar simsiyah olur ve hüsranla sonuçlanır...